De deur valt dicht en zijn voetstappen klinken steeds verder weg. Verdoofd staar ik naar het papier waar ik zojuist mijn handtekening onder heb gezet. Over twee maanden is ons huis officieel niet meer ons huis.


In de voorbereiding besloten we al snel dat we ons huurappartement op zouden zeggen. Een huis zou namelijk een blok aan ons been zijn en dat paste niet bij ons idee van vrijheid. De grootste vaste last en verplichting.


Nu de officiële overdracht van ons appartement gepland staat en wij dus definitief binnenkort geen thuis meer hebben, voelt het gek. Aan de ene kant ben ik dolblij. We zijn weer een stapje dichterbij de reis, hebben weer een vaste last minder en hebben iemand anders blij kunnen maken met ‘ons’ appartement.


Toch is het ook verdrietig. Ruim vier jaar woonden we hier samen. Een mooie tijd met prachtige herinneringen op de plek die we samen tot ons huisje maakten, ook al hadden we daar amper geld voor. Waar we lachten en huilden, kookten in onze oude minikeuken, talloze films keken en wijntjes dronken. Waar we hingen in de hangmat en de Fatboy, talloze boeken verslonden en droomden over onze wereldreis. De plek waar we na onze vorige reizen steeds weer terugkwamen en nu voorgoed gedag zeggen.


Straks is dit een plek die alleen nog in onze herinneringen bestaat.


Hoe zeer ik ook uitkijk naar de wereldreis en hoe opgelucht ik ben door het opzeggen van de huur, vandaag moet ik ook even slikken. Een dag dichterbij de reis is ook een dag dichterbij het afscheid van ons fijne leven, hier in Amsterdam.