Heel soms vergeet ik het even. Als ik ziek ben en geen oppas heb voor Sven. Of als het zo koud is dat ik mezelf moet begraven in m’n jas. Of als Freek en ik gewoon een avondje uit eten willen en de oppas opeens ziek is. Of als ik weer eens onderuit ga in de sneeuw. Het gebeurt niet vaak, maar heel soms vraag ik me gewoon af waarom we hier wonen. Toch realiseerde ik me dit weekend weer hoe waanzinnig prachtig fantastisch heerlijk het hier is. Daarom vandaag even een reminder voor mezelf: waarom we in Noorwegen wonen.
Voordat we ouders werden, had ik eigenlijk nooit heimwee naar Nederland. Ons besluit om naar Noorwegen te verhuizen had ik nooit in twijfel getrokken, want we hadden het hier simpelweg zoveel beter dan in Nederland. Die prachtige natuur en de rust, het nieuwe leven, alles. Ik keek zelfs aan het eind van iedere vakantie uit naar onze thuiskomst. Dit was een gevoel dat ik nooit eerder had ervaren en het voelde heerlijk. Bevrijdend zelfs.
Maar toen kwam Sven
En toen woonden opa en oma opeens heel ver weg en konden ze niet even zomaar op bezoek komen. Hij leerde hen kennen tijdens de paar keer per jaar dat we elkaar zien, maar eigenlijk veel meer via FaceTime en Whatsapp, en dat breekt soms mijn hart. Hij praat veel over de opa’s en oma’s, en is helemaal gek op ze.
Ook misten we soms de hulp van familie. Als we een zware nacht hadden gehad, of even een avondje samen weg wilden, of als we ziek waren. Ja, we hebben een oppas en we gaan heus wel op date, maar dit is toch anders.
Waarom we in Noorwegen wonen
Vorige week zag ik het even niet meer zitten. We hadden net een zware maand mei achter de rug en alles zag er weer goed uit. We waren gezond, de zon scheen (soms) en we hadden fijne plannen. Freek en ik hadden allebei een dagje vrij genomen om naar de sauna te gaan en die avond zouden we uit eten om zijn verjaardag te vieren. Maar toen was de oppas opeens ziek en ging het feest niet door. En toen wilde ik gewoon even heel erg mijn ouders in de buurt hebben om even niet ouders-in-een-ander-land te zijn.
Maar we deden wat we altijd doen: we losten het op. Ja, we baalden, maar we vonden een alternatief. We bestelden Indiaas eten, aten gezellig samen met Sven, en keken The Handsmaid’s Tale op de bank, in plaats van een film in de bios, met een fijn glas wijn. Prima.
Maar het was niet die avond die het weer helemaal goed maakte. Het was het weekend dat volgde. Toen we opeens verrast werden met heel veel zon. Het was zo’n dat dat alles even net helemaal anders liep. Sven deed zijn dutje erg vroeg, dus we hadden nog een hele middag voor ons toen hij weer wakker werd, dus we besloten erop uit te gaan. Korte broeken aan, helmen op, op de fiets, richting het bos.
“Avontuur!” riep Sven, wel honderd keer. “Avontuur!”
En dat was het precies.
We liepen door een stuk bos waar we zo’n 6 jaar geleden ook al eens liepen, maar deze keer had Sven een peuter in de rugtas en zeulde ik met de batterij van onze elektrische fiets en een berg snacks voor Sven. Alles was anders, en alles was hetzelfde. Al het groen, alle frisse lucht. Alles.
Dat is waarom we in Noorwegen wonen.
De natuur die overal om ons heen is. De rust. De frisse lucht. Het avontuur. En dat is precies waar ik nu aan denk als ik het even moeilijk vind of als ik mensen mis. We hebben gekozen om hier te wonen en hier te blijven, maar dat betekent niet dat het altijd rozengeur en maneschijn is. Maar och och, wat hebben we het hier verdomd goed.
Leave a Reply