Na een vermoeiende treinrit, reden we Mongolië met zonsopkomst binnen. De uitgestrekte heuvels die rood en paars kleurden maakten een diepe indruk op ons. We proefden van het leven in een traditionele Mongoolse tent: de Ger.

Mongolië

Mongolië is het meest dunbevolkte land ter wereld. Daarnaast is het een erg arm land, waar 33% van de bevolking onder de armoedegrens leeft. De hoofdstad Ulaan Baatar heeft zo’n 1.000.000 inwoners, een derde van de totale bevolking. De helft van de inwoners van Mongolië woont in traditionele tenten gemaakt van vilt: de ger of yurt.

Dat het land erg arm is werd ons al snel duidelijk. De wegen worden door de winterse kou voorzien van grote gaten, er is vervolgens geen geld om deze te dichten. Verder is er veel zwerfafval, zowel langs de treinrails, in de stad, als daarbuiten. De bebouwing in Ulaan Baatar doet denken aan een van de vele Russische industriesteden die we met de trein gepasseerd zijn.

Aankomst

Bang gemaakt door de vele verhalen over zakkenrollers die ons zeker op het station zouden opwachten, liepen we de trein uit. Gelukkig was het ontvangstcomité vrolijker gemutst. Dit deel van onze reis was nog georganiseerd en werden we dus opgewacht door een vrolijke Russische die ons naar het gerkamp zou brengen.

Aangekomen in het Tulunkamp bleek dat het laagseizoen begonnen was. Door een relatief kort ‘warm’ seizoen zijn juli en augustus de topmaanden voor toeristen. De vierpersoons ger die we geboekt hadden bleek daarom dan ook voor ons alleen.

Onze Ger zag er zo uit:

Nadat we wat gemiste slaapuren hadden ingehaald gingen we op pad. En wat een uizicht…