Langzaam zet de trein zich in beweging. We laten de lichtjes van Moskou achter ons en rijden de duisternis in. Voor ons ligt 7865 kilometer spoor. Dit is de Transmongolië Express en voor ons wordt een droom werkelijkheid.

We vallen in slaap op het wiegende ritme van de trein en als we weer wakker worden, lijkt de grote stad al heel ver weg. Het eerste deel van het landschap bestaat vooral uit berkenbomen en af en toe een dorpje met houten huisjes.

De daaropvolgende dagen zijn een aaneenschakeling van uit het raam staren, lezen, slapen, spelletjes spelen met onze Duitse cabinegenoten en eten en drinken. We steken sterk af in onze comfortabele backpackoutfits bij onze nieuwe vriendinnen die voor een Berlijnse fashion designer werken. Iedere dag zien zij er, ondanks dat het kraantje in de wc de enige opfrismogelijkheid is, tiptop uit. Een groter contrast is haast niet mogelijk.

De tijd kwijt

Het besef van tijd raken we langzaam kwijt als we door de tijdzones denderen. ‘s Nachts passeren we de grens van Europa en Azië en ook zijn we ongemerkt Siberië binnengereden. Siberië, een naam die zo onwerkelijk ver weg klinkt en nu doodstil aan ons voorbijtrekt.

Het landschap wordt heuvelachtiger en de herfstbomen zijn prachtig. De lucht is strakblauw en hoewel de temperatuur hier ‘s nachts al tot rond het vriespunt daalt, is het overdag heerlijk warm. Het is moeilijk voor te stellen dat het hier in de winter gruwelijk koud is.

Onvergetelijk

Het gevoel van ongeloof blijkt deze reis te kenmerken. Het is onvoorstelbaar dat we duizenden kilometers over het spoor afleggen, tijdzones doorrijden en dat de tijd vliegt. We vervelen ons geen seconde en genieten intens. De mooie ontmoetingen met mede(wereld)reizigers, het eten van de stations, het prachtige Baikalmeer en de Mongoolse vlaktes zorgen er allemaal voor dat deze trein veel meer is dan een vervoersmiddel. Dit is een onvergetelijke ervaring.