Na onze laatste verblijfplaats in Rusland, Irkutsk, gaat onze treinreis verder naar Mongolië. We kijken al lang uit naar dit prachtige land. We kwamen er al snel achter dat deze treinrit nog een nare verassing in petto had.

Verschillen in de trein

De trein verschilde in ieder geval al van de vorige. De eerdere, luxere, trein rijdt van Moskou naar Vladivostok. Ons spoor takt af bij Irkutsk, bij het Baikalmeer. De verschillen tussen de treinen:
Het treinstel is iets minder luxe; de bedden zijn harder, de wc’s viezer. De wagon heeft echter ook zijn charmes. We hebben nu al meer het idee ver van huis te zijn.
De ietwat chagrijnige Russische Provodnika’s zijn vervangen door Mongoolse dametjes. Zij zijn altijd vrolijk en kunnen om werkelijk alles heel hard en lang lachen.
Vermoedelijk door het nachtelijke tijdstip van vertrek is de trein een stuk leger. We hebben een vierpersoons coupe (voorlopig) voor onszelf.

We hebben ons in de eerste uurtjes vermaakt met slaap inhalen. De trein rijdt vlak langs het Baikalmeer en we hebben dus ook goed uitzicht.

Gezelschap kwam

Na een aantal uur komen we aan bij Ulan Ude. Deze Russische stad was helaas het punt waarop bleek dat we niet alleen zouden zijn. De Duitse vrouw, achterin de 60, reisde alleen en kwam ons vergezellen in onze coupé.

Zij stelde zich als volgt voor: “Sprechen Sie Deutsch?”. Wat ik niet wist was dat het antwoord op die vraag bepalend was voor onze verdere treinreis. Zij wilde blijkbaar haar verhaal kwijt. Na een aaneenschakeling van verhalen, afgewisseld met de nodige klaagzang, was ons lot voor de komende uren bezegeld.

De grensovergang

De grensovergang tussen Rusland en Mongolië duurt zo’n vijf uur. Eerst wachtte de trein één uur voor de Russische grensovergang. Alle paspoorten, visa’s en registratiekaarten werden ingenomen. De controles en drugshonden kwamen langs. Na enige tijd mochten we de trein gelukkig uit. De wc was al die tijd dicht en we konden op het perron gelukkig wel terecht.

Terug in de trein kwamen de lopende wisselkantoren al langs. Na wat onderhandelen konden we tegen een gunstige koers onze Russische Roebels inwisselen tegen Mongoolse Tügrik.

Na twee uur controle reed de trein weer. Aangekomen bij de Mongoolse grens werd het hele tafereel nog een keer herhaald. Na vijf uur wachten, lopen, proberen de Duitse vrouw te ontlopen en helaas ook veel klaagzang aanhoren van de Duitse vrouw, konden we door.

Een onrustige nacht

We dachten toen eindelijk rustig te konden slapen en van alles af te zijn. Niets was minder waar. Ik droomde eigenlijk dat er een Siberische tijger lag te slapen in onze coupe. De Duitse vrouw snurkte zo hard dat we beiden geen oog meer dicht deden.

Onze opluchting was groot toen we, doodop, in Mongolië aankwamen. We konden eindelijk weer slapen.