Net op het moment dat je denkt alles voor elkaar te hebben, gaat het mis. Dit is het verhaal over de periode dat ik overspannen thuis zat.

Bijna drie jaar geleden kreeg ik, na een zware selectie, een geweldige baan. Ik kreeg de kans me te ontwikkelen tot een communicatieadviseur van topniveau bij één van de beste communicatieadviesbureaus van Nederland. Ik kreeg de ene uitdaging na de andere. Zo werkte ik mee aan communicatie rond reorganisaties en crisissen, maakte ik deel uit van de organisatie die het WK voetbal naar Nederland en België probeerde te halen, hielp ik klanten met het bewandelen van hun weg in de wondere wereld van de social media en ontwikkelde ik sterke mediarelaties. Gretig greep ik iedere kans aan.

Te gretig.

Na een zwarte tijd, waarin mijn moeder ernstig ziek was en ik een enorm drukte op mijn werk doormaakte, stortte ik in. Ik greep iedere klus aan die in mijn buurt kwam, maakte lange dagen en racete daarna naar het ziekenhuis om mijn moeder te steunen in haar strijd om leven en dood. Ik voelde niets.

Juist op het moment dat het beter ging met mijn moeder, de drukte op kantoor wat afnam en er iets meer ruimte in mijn hoofd ontstond, ging het licht uit. Ik was kapot. Overspannen.

Dat kwam verdomd slecht uit.

7 maart 2011. Dat was de dag waarop mijn lichaam STOP zei. We hadden nog minder dan een half jaar te gaan voor dé reis. Ik was woest. Ik was teleurgesteld in mezelf dat ik het niet gewoon nog een half jaartje vol kon houden. Toch kon ik niet anders dan toegeven dat de koek op was.

Een zware tijd volgde. Een tijd die begon met uitrusten, bijkomen en mijn overspannen lichaam weer op orde krijgen. Hierna was mijn hoofd aan de beurt en moest ik de afgelopen twee jaar verwerken. Daarbij kreeg ik professionele hulp. Hoewel ik daar ontzettend tegenop zag, kan ik nu met zekerheid zeggen dat het me enorm geholpen heeft. Het was verre van gemakkelijk om terug te gaan naar die emotionele tijd waarin ik zo hard voor mezelf was geweest. Met pijn en moeite, ups en downs, leerde ik de overlevingsmodus los te laten en mezelf weer te gaan voelen.

Ik verwerkte mijn moeders ziekte, ik leerde om te gaan met mijn perfectionistische aard, grenzen aangeven en ‘nee’ te zeggen. Maar de belangrijkste les was het praten. Opeens moest ik praten over mezelf en mezelf kwetsbaar opstellen. De eerste keer vond ik dat verschrikkelijk, de tweede en derde keer ook en daarna ging het, met hele kleine stapjes beter. Ik praatte in therapie en stelde me langzaam ook kwetsbaarder op richting de mensen die me dierbaar zijn. Stap voor stap veranderde ik van iemand die niemand lastig wilde vallen met haar problemen in een persoon die hulp durfde te vragen. Ik had geleerd toe te geven dat ik niet alles alleen kan.

Deze zware weg heeft me ongekend veel gebracht. Niet alleen raakte ik het gejaagde en gestreste gevoel kwijt dat altijd door mijn lichaam zoemde. Ook werd mijn werk weer een stuk prettiger toen ik hersteld was. Maar, en dat is nog veel belangrijker, het gaf een enorme verdieping aan mijn persoonlijke relaties en ik leerde ontzettend veel over mezelf. In mijn hart was ik geen workaholic, ook al werkte ik zestig uur per werk. Ik kwam erachter dat ik iets deed wat ik niet was. Eindelijk liet ik de echte Claudia zien. Iemand die wel degelijk gevoel heeft, en niet zo’n beetje ook. Die Claudia neem ik mee op reis, de rest van mijn leven.